نشسته بر لب ساحل، شکسته‌زورقِ عاشق            که‌راست زهرۀ دریا؟ کجاست باد موافق؟

به موجِ اشک، کِی آخر توان به اوج رسیدن؟            کجا حریفِ تو باشد دلِ شکـسـتۀ قایق؟

نه فهمِ رنج تو آسان، نه درکِ اوج تو ممکن            زبان ناطقه الکن؛ سکوت، یکسره‎ ناطق

مگر که اذنِ جنونم دهی چو «جابر جعفی»            وگرنه عقـل ندارد رهی به کوی حقایق

تویی که علم یقـینی، به دین اول و آخر            تویی که معنی دینی، به علم سابق و لاحق

چو طفل مکتب تو «بوحنیفه» است چه گویم            ز حـلـقـۀ تو بجـویم اگر مـشـایـخ واثـق

به حکم توست اگر زد «هشام» تیغ تکلّم            ز کیمیای تو «جابر» حکیم گشته و حاذق

چه داشت خرقۀ «سفیان» به جز ریا؛ و چه عریان؟            تو خرقه‌پوشِ خدایی نهان ز چشم خلائق

زبان گشودی و آنک شکست حقّۀ کافر            نگـاه کـردی و آنگه پـرید رنگ منافـق

عیار عقل تو بودی به گفـتگوی مکاتب            مراد عـلم تو بودی ز جستجـوی دقـائق

تویی تو چشمۀ جوشان، تویی تو بحر خروشان            شکسته‌زورقِ ساحل، منم، به سوی تو شائق

ز خویش می‌روم امشب به سوی غربت دریا            سیـاه‌پـوش عـزای امـام جـعـفـر صادق